Capítulo 337
Pregunté: —¿Dónde está Manuel?
Rodrigo sonrió: —El presidente Manuel vino al hospital esa noche.
Terminó de hablar y miró hacia Anita.
Anita entendió de inmediato: —Está bien, me voy, ¿eso está bien?
Me sonrojé: —No te estoy echando... de verdad...
Anita resopló: —Mira, no intentas retenerme sinceramente. Sabía que solo piensas en el amor, ignorando a los amigos, hm...
Aunque dijo eso, no había ni un rastro de enojo en su rostro.
Ella me dijo sonriendo: —Aprovecha bien la oportunidad y consigue pronto al rico y guapo presidente Manuel... ¡ya sabes!
Me sentí aún más incómodo: —¿Qué sé? Tú... ¿quieres que Rodrigo te lleve?
Anita miró al elegante Rodrigo y rápidamente agitó las manos: —No, no, no, no quiero.
Después de decir eso, se fue saltando y brincando.
Rodrigo me miró y pareció algo nervioso: —Señora Sara, por favor, no empareje a la gente al azar. Una persona que trabaja todo el año como yo no tiene derecho a enamorarse.
Quise llorar y reír al mismo tiempo: —¿Fue tan obvio lo que h

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ