Capítulo 38
No es de extrañar que no lo encontrara cuando estaba buscando entre los arbustos antes.
Inés curva sus labios y dice: —Si te atreves a dejarlo en los arbustos, deberías haber pensado que yo podría tomarlo.
—De hecho, esto es gracias a ti, por haberlo empaquetado en camuflaje; de lo contrario... incluso si lo dejaba en el suelo, alguien lo habría visto y recogido.
Al oír esto, la criada confiesa su crimen sin reservas: —Lo siento, Señora Inés, fue un momento de confusión... intenté incriminarte.
—Lo siento, Señora Inés, es mi culpa, por favor, perdóname.
Diciendo esto, la criada, temblorosa, se arrodilla frente a Inés, aferrándose lastimeramente a los bajos de su pantalón.
Daniel, con los brazos cruzados, frunce el ceño y aparta con una patada la mano de la criada.
Ella es solo una simple sirvienta; no tiene tanto valor como para incriminar a Inés.
Debe haber alguien que la instruyó para hacerlo.
—Dime, ¿quién te mandó hacer esto?
La voz de Daniel, fría como el hielo de invierno, hace t

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ