Capítulo 39
Después, él deliberadamente ralentizó su paso para sincronizarse con Arturo y, quizás sin intención, se interpuso entre él e Inés, separándolos.
—Tío, como pariente mayor de Inés, sería prudente mantener una distancia.
—Caminar tan cerca de Inés podría suscitar rumores.
José, sonriendo, le recordó a Arturo su posición y lo desplazó ligeramente hacia un lado.
Al notarlo, Arturo, no dispuesto a quedarse atrás, lo empujó de vuelta.
Aunque la calle era bastante ancha, parecía excepcionalmente estrecha debido a su interacción.
Inés forzó una sonrisa y, con una mirada resignada hacia ambos, decidió inconscientemente acelerar el paso .
Se adelantó rápidamente, siguiendo de cerca a Daniel.
Así, cuando los cuatro volvieron al salón, mostraban esta inusual disposición.
Al ver que José había vuelto, los presentes en el salón intercambiaron miradas, sin atreverse a emitir un sonido.
Con total serenidad, José pasó junto a Arturo y se dirigió directamente al centro del salón, anunciando brevemente:

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ