Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 22

Él había venido a recoger a Jacqueline para cenar... Aunque Jacqueline lo rechazaba nueve de cada diez veces, él seguía insistiendo. Apenas bajó del auto, escuchó los comentarios de Rosario. Alfredo se congeló al instante. Caminó a grandes zancadas directamente hacia Jacqueline y, por instinto, intentó rodearle los hombros con el brazo, pero Jacqueline lo esquivó con frialdad. A él no le importó. Se giró y colocó a Jacqueline detrás de sí, protegiéndola. Su mirada, afilada como una daga, se clavó en Rosario, y su voz fue tan fría como el acero: —Rosario, escúchame bien. Fui yo, Alfredo, quien, como un perro, incansable y sin dignidad, la persiguió rogándole que regresara. Cada palabra la pronunció con una gravedad dolorosa, con una sinceridad casi autodestructiva y una firmeza defensiva. —De ahora en adelante, quien se atreva a molestarla o a causarle la más mínima incomodidad será mi enemigo. Al terminar, no volvió a mirar a Rosario, ahora pálida. Sacó el teléfono, llamó a su asistent

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.