บทที่ 167 ลูกของพวกเรา

เนลล์เหลือบมองไปที่ล็อคและเห็นชื่อของพวกเขาถูกเขียนลงอย่างเรียบร้อย เธอกระพริบตาที่คำพูดที่สวยงามซึ่งเขียนโดยผู้ชายของเธอ หลังจากที่กิดเดียนเขียนชื่อของพวกเขาแล้วเขาก็สังเกตเห็นคนอื่น ๆ เขียนคำหวาน ๆ ลงบนกุญแจแห่งความรักเขาจึงเดินไปตามบรรยากาศและถามเนลล์ว่า “คุณต้องการเพิ่มอะไรเล็กน้อยหรือไม่?” เนลล์ถามเขาว่า “คุณคิดยังไง? เราควรเขียนอะไร?” กิดเดียนพบว่าตัวเองตกที่นั่งลำบาก เขาไม่เคยเป็นคนที่หลงใหลและอ่อนไหวดั งนั้นเขาจะพูดคุยกับเธออย่างไพเราะเมื่อบรรยากาศนั้นเหมาะสมเท่านั้น อย่างไรก็ตามพวกเขาอยู่บนยอดเขา เขาพบว่ามันยากที่จะคิดหาอะไรที่หอมหวานในสถานที่นี้ กิดเดียนไม่อยากจะย้อนคำพูดของเขาอีกต่อไปเนื่องจากเขาเป็นคนที่แนะนำดังนั้นเขาจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะจดคำพูดที่ผุดขึ้นมาในใจอย่างรวดเร็ว เนลล์ขยับเข้าไปใกล้เพื่อดูสิ่งที่เขาเขียน: นอนที่นี่ตลอดไป! 'โอเค! คุณลีย์ คุณเขียนอะไรบางอย่างจริงๆ! ' กิดเดียนแขวนแม่กุญแจไว้ที่สะพานอย่างมีความสุข เนลล์มีเด็กร้อยล็อคอยู่ในมือ แต่กิดเดียนหยิบมันขึ้นมาหลังจากที่เขาแขวนล็อคแรกแล้ว เขาก็เขียนชื่อของพวกเขาบนล็อกและแขวนไว้ใต้กุญแจรักแร