บทที่ 229 ฉันไม่ได้เกลียดคุณเลย

ครู่ต่อมาเจสันก้มหน้าลง และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจว่า “เพราะว่าผมทรยศคุณ ผมทำร้ายคุณหลายอย่างและผมยังร่วมมือกับคนนอกเพื่อกลั่นแกล้งคุณ คุณยังเกลียดผมอยู่ไหม?” เนลล์เลิกคิ้ว 'เขาแสดงความรู้สึกผิดด้วยการก้มหัวเหรอ?' เธอหัวเราะและยิ้ม “ไม่ฉันไม่ได้เกลียดคุณ” เจสันตกใจเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความไม่อยากเชื่อพร้อมกับเบิกตากว้าง "ทำไม?" “เพราะความเกลียดหมายความว่า ฉันยังจำได้และฉันไม่อยากจำคนที่ไม่สำคัญสำหรับฉันเพราะว่าฉันเกลียดเขา” ด้วยเหตุนี้เธอจึงยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง เจสันยืนนิ่งในขณะที่เขามองดูภาพเงาของเธอที่ไม่อยู่ จิตใจของเขาตกใจมากราวกับว่าสายฟ้าฟาดใส่เขา เขาตกตะลึง 'เธอพูดอะไร? ผมไม่มีความสำคัญกับชีวิตเธอ เธอเลยไม่เกลียดฉันเหรอ? ' 'ผมไม่สำคัญเหรอ?' 'ฮ่าฮ่าฮ่า! หกปีเธอทุ่มเทเวลาหกปีในความสัมพันธ์นี้ และเธอก็โยนมันทิ้งไปเหรอ? ' 'เธอพูดอย่างนั้น เพราะเธอไม่ต้องการ?' 'เธอพูดอย่างนั้น เพราะเธอไม่ชอบแล้วเหรอ?' 'เธอพูดอย่างนั้น เพราะผมไม่สำคัญอีกต่อไป?' 'ใครบอกว่าเธอถูก? อะไรทำให้เธอคิดว่าผมไม่สำคัญล่ะ? ' 'หกปีนั้นไม่ใช่ช่วงเวลา