บทที่ 594 ยื่นไหล่ให้เธอ

โจเอลซึ่งรู้อยู่แล้วว่าการผ่านตัดในวันนี้จะต้องปลอดภัยแน่ แต่ถึงอย่างไร ถ้าเขาไม่ได้ยินกับหูของตัวเอง เขาก็จะยังคงกังวัลอยู่ไม่ว่าอะไรก็ตาม ในตอนนี้ ที่การผ่าตัดได้เป็นอันสำเร็จจริง เขายังเป็นความหวังเดียวของลูซี่อีกด้วย ในระหว่างที่คิดอย่างนี้ โจเอลปล่อยให้คุณหมอขอตัวและไปพักก่อน ในตอนนี้ มีบางคนกำลังส่งตัวแม่ของลูซี่ ที่ซึ่งพึ่งผ่าตัดเสร็จไปยังห้องดูแลพิเศษ เพื่อให้สามารถดูแลเธอเป็นการส่วนตัว ในเมื่อเธอยังไม่ผ่านช่วงเวลาวิกฤต 48 ชั่วโมง ลูซี่จึงยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยม เธอทำได้เพียงมองผ่านกระจกแก้วที่หนาอย่างห่าง ๆ แม่ของเธอนอนผอมแห้ง และดูซีดเซียวอยู่บนเตียงสีขาวขาวของโรงพยาบาล อัตราการเต้นของหัวใจจองเธอที่เต้นอย่างปกติ ปรากฏบนหน้าจอของเครื่องวัดชีพจรที่วางตั้งไว้อยู่ข้างเตียง แต่น้ำตากลับเริ่มไหลลงมา ในตอนที่เธอจ้องมองมัน ด้วยเหตุบางอย่าง โจเอลเดินเข้ามาจากด้านหลังของเธอ เขาดึงเธอเข้าสู้อ้อมกอดของเขา จากนั้นยกแขนของเขาจับไปที่หลังหัวของเธอและค่อย ๆ กดให้เธอซบลงไปไหล่ของเขา เขาพูดอย่างอ่อนโยน “ร้องสิ คุณจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากร้องไห้” ลูซี่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้น