บทที่ 1105

สายลมในต้นฤดูหนาวช่างเหน็บหนาวเสียเหลือเกิน หนาวจนรู้สึกราวกับว่ามันเป็นพุ่มไม้หนามที่พันรอบหัวใจบอบช้ำของเธอ ทั้งยังทำให้ความเจ็บปวดที่มีอยู่เดิมยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นไปอีก เมเดลีนเอื้อมมืออันสั่นเทาไปรับการ์ดที่เคนยื่นให้ เมื่อถือมันไว้ในมือ เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังสัมผัสถึงปลายนิ้วเย็น ๆ ของเจเรมี่อยู่ “ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอระงับความเศร้าและถามอย่างใจเย็น “นับวันนี้ก็เป็นวันที่ 49 แล้วครับ” เคนตอบและมองไปที่หลุมฝังศพข้างหน้าเขา ก่อนจะถอนหายใจ “เหตุผลที่คุณวิทแมนเลือกสถานที่ตรงนี้ และทำไมหลุมฝังศพถึงได้มีขนาดสั้นกว่าปกติ ก็เป็นเพราะเขาเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่ของคุณ ดังนั้นเมื่อเขาตาย เขาจึงอยากจะใช้สิ่งนี้แสดงถึงการคุกเข่าให้พวกเขา และหวังว่าจะใช้มันเพื่อสำนึกผิดต่อพ่อแม่ของคุณ” หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น เมเดลีนก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม และหยดลงบนการ์ดในมือเรื่อย ๆ ลิเลียนขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นว่าเมเดลีนร้องไห้ เธอขยับเข้าใกล้เมเดลีนมากขึ้นเพื่อจับมือของผู้เป็นแม่ และทำราวกับว่ากำลังพยายามปลอบใจ เมเดลีนรู้สึกถึงความอบอุ่นของลูกสาว เธอจึงจับ