บทที่ 1106

หลังจากอ่านจดหมายเมเดลีนก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอเงยหน้าขึ้นมองหลุมศพไร้ชื่อด้วยดวงตาที่กลายเป็นสีแดงและมีน้ำตาก่อนจะสัมผัสมันเบา ๆ “ฉันจะลืมคุณได้ยังไง?” เธอยิ้มในขณะที่น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ลมหนาวพัดผ่านร่างของเธอและขณะนั้นเองเธอก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่ภายใน จากนั้นจู่ ๆ เมเดลีนก็ลุกขึ้นและวิ่งไปที่หน้าหลุมฝังศพของเอโลอิสและฌอน ก่อนจะคุกเข่าลงเสียงดัง “แม่คะ พ่อคะ ได้โปรดยกโทษให้เจเรมี่ด้วยนะคะ ได้โปรด…” เมเดลีนวิงวอนอย่างเศร้าสร้อย ลิเลียนไม่รู้ว่าทำไมเมเดลีนถึงร้องไห้อย่างนั้น แต่เด็กน้อยก็วิ่งไปคุกเข่าลงตามแม่ของเธอเช่นกัน ทั้งสองคุกเข่าลงต่อหน้าหลุมศพและเผชิญกับลมเย็น ๆ ในฤดูหนาว คนหนึ่งกำลังร้องไห้ในขณะที่อีกคนกำลังปลอบโยน ชายในรถสีดำที่ทางเข้าสุสานเงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้าก่อนจะเบือนหน้าหนีไป “ไปกันเถอะ” รถสตาร์ทเครื่องยนต์และขับหายไปในถนนอันว่างเปล่า … หลังจากออกจากสุสาน เมเดลีนก็ลืมพาลิเลียนไปพบจิตแพทย์เสียสนิท เธอฟุ้งซ่านมากจนเหม่อลอยตลอดทั้งวัน เธอไม่กล้าบอกใครเกี่ยวกับการตายของเจเรมี่ และเธอยอมเจ็บปวดจากการสูญเสียนี้เพียงลำพั