บทที่ 371

โรสและจอห์นถึงกับต้องชะงักด้วยสายตาที่จ้องมาอย่างเฉียบคมของมาเดลีน ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเยาะเย้ย “วีล่า ยังจะมีหน้ามาพูดอะไรอีก? เธอคิดว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่งี่เง่า ไม่มีสมองและถูกหลอกด้วยคำพูดไม่กี่คำที่เธอกำลังจะพูดออกมางั้นเหรอ?” เมื่อมาเดลีนได้ยินแบบนั้น เธอยิ้มออกมาอย่างเรียบเฉย “ทุกคนในที่นี้ไม่ใช่คนงี่เง่า พวกคุณคิดว่าสามารถที่จะพลิกคดีอาชญากรรมเหล่านั้นให้มันลงที่ฉันได้โดยอาศัยคำพูดข้างเดียวของพวกคุณงั้นเหรอ?” โรสถึงกับอึ้ง ทันใดนั้น เธอรู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอพูดออกไปกำลังย้อนศรกลับมาเล่นงานเธอแทน “วีล่า เธอ…” “หุบปาก!” มาเดลีนเพิกเฉยด้วยน้ำเสียงเย็นชา โรสตัวสั่น เมื่อพบกับสายตาที่สะท้อนความเยือกเย็นที่มาเดลีนแสดงออกมา เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียขวัญเล็กน้อย “เธอเก็บคำพูดที่ต้องการแสวงหาความยุติธรรมให้เมเรดิธลูกสาวสุดที่รักของคุณไว้เถอะ แต่ลองถามตัวเองดูอีกครั้งสิว่าเมเรดิธยังมีสิทธิ์พูดถึงความยุติธรรมไหม?” “แก…” “และที่สำคัญเธอเอาแต่พูดว่าฉันใส่ร้ายและทำร้ายเมเรดิธ หรือแม้กระทั่งทำให้เมเรดิธมัวหมองจากกลุ่มอันธพาล ไหนล่ะหลักฐาน? ไม่มีมันล่ะสิ แต่ฉันมีหลักฐานพวกนั้น