บทที่ 380

“คุณนายมอนต์โกเมอรี อย่าเผลอหลับลึกลงไปนะ ตอนนี้เราใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว ช่วยอดทนอีกนิดนึงค่ะ” มาเดลีนจับไหล่เอโลอิสเป็นการกระตุ้นไม่ให้เธอหลับไป มาเดลีนพยายามหาเรื่องที่จะคุยกับเธอ หัวใจของเธอกำลังสั่นขั้นรุนแรงด้วยความกังวล ที่มุมขอบตาของเธอเริ่มมีน้ำตาปริ่มออก “เมอร์…” และในช่วงที่เธอกำลังกังวลอยู่นั้น มาเดลีนได้ยินเอโลอิสเรียกชื่อเมเรดิธ หัวใจที่เจ็บปวดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้กลับถึงขั้นวิกฤตขึ้นทันที ในขณะนี้ เอโลอิสเริ่มพร่ำเพ้ออ้อนวอนแบบหมดแรง “เธอเองก็เป็นแม่เหมือนกัน วีล่า ฉันหวังว่าเธอเองจะเห็นใจฉันในฐานะแม่ ในการพิจารณาคดีในวันพรุ่งนี้ ฉันขอร้องให้เธอทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วยกฟ้องซะ สิ่งที่เมอร์ทำนั้นเป็นความผิด ฉันรู้ดี แต่ในฐานะพ่อแม่ของเธอ พวกเราได้ก่ออาชญากรรมที่หนักมาก เพราะเราไม่ได้เป็นคนสั่งสอนเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก วีล่า ฉันขอร้องให้เรื่องในวันพรุ่งนี้จบลงด้วยดีได้ไหม ข้อร้องล่ะ?” มาเดลีนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ขณะที่เธอสะอื้น ดวงตาของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา “คุณนายมอนต์โกเมอรี ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควรที่จะได้รับมัน” “ขอร้องล่ะ เธอคือลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ของฉัน