บทที่ 491

เมเดลีนไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า วันหนึ่งเธอจะได้เห็นเจเรมี่คุกเข่าให้เธอ มันคงเป็นเรื่องโกหกหากเธอบอกว่าไม่ตกใจ แต่แม้ว่าเธอจะตกใจเพียงใด เธอกลับมองว่ามันดูเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นคนที่มีต้นตระกูลสูงส่ง และชื่อเสียงของเขาก็เป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งเกลนเดล นั่นจึงทำให้ใครก็ตามที่สวนทางกับเขาจะต้องปฏิบัติกับเขาด้วยความเคารพ ในขณะที่ใครบางคนทุ่มเทเป็นอย่างมากเพื่อให้เขาทำดีด้วย มันยากที่จะจินตนาการว่า ผู้ชายแบบนั้นกำลังคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ต่อหน้าผู้หญิงที่เขาเคยได้ทอดทิ้งไป เมเดลีนจ้องมองลงมาที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจเรมี่ด้วยความห่างเหิน เขาคิ้วที่ขมวดกัยของเขา บ่งบอกถึงความเศร้าโศกในใจ “ใครจะไปคิด ว่าคุณชายของตระกูลอันสูงส่งจะมาคุกเข่าให้ผู้หญิงที่เขาเคยทอดทิ้งไป? นายไม่คิดว่ามันดูตลกไปหน่อยเหรอ คุณชายวิทแมน?” เจเรมี่มองข้ามคำพูดเยาะเย้ยของเมเดลีน “ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข” “เหอะ” เมเดลีนยังคงเย้ยหยัน “ฉันจะมีความสุขมาก ถ้านายไม่มาปรากฏตัวตรงหน้าฉันอีก” ดวงตาของเจเรมี่หรี่หม่นลง หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดจากความเยือกเย็น และเจ็บปวดราวกับถูกสายตาเ