บทที่ 524

‘เขาชอบฉัน?’ เมเดลีนคิดว่ามันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระ แม้ว่าเขาจะบอกรักเธอเป็นบางครั้ง แต่ความทรมานที่เธอได้รับในอดีตอันมืดมนยังคงชัดเจนเสมอ “ผมจะไปส่งคุณ” ทันใดนั้นเสียงของเจเรมี่ก็ดังขึ้น ทำให้เมเดลีนดึงสติตัวเองกลับมา เธอมองชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอด้วยความสงสัย ‘ไม่เอาน่า เอวลีน มอนต์โกเมอรี อย่าไปหลงกลผู้ชายคนนี้’ ‘หากเขามีความรักให้เธอบ้าง เธอคงไม่รู้สึกถึงความเกลียดชังขนาดนี้’ เจเรมี่สังเกตเห็นว่าเมเดลีนกำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาแปลก ๆ เขาได้แต่หวังว่าเธอจะหลงเหลือความผูกพันกับเขาบ้าง น่าเสียดายที่มันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน เมเดลีนโบกแท็กซี่ข้างทางและกลับไปตามลำพัง เขาเฝ้าดูเธอขึ้นแท็กซี่จากไปจนลับสายตาอย่างโดดเดี่ยว ก่อนที่เขาเองก็จากไปเช่นกัน หลังจากเขาจากไปไม่นาน ร่างหนึ่งก็เข้ามาในบ้านพักคนชราอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ ใครบางคนเดินตรงไปที่แผนกต้อนรับและประกาศก้องว่า “ฉันคือเมเดลีน คอว์ฟอร์ด หลานสะใภ้ของคุณวิทแมน ฉันมีเรื่องสำคัญจะถามเขา” … หลังจากกลับถึงบ้าน คำพูดที่ผู้อาวุโสวิทแมนพูดยังคงก้องอยู่ในหัวของเธอ หลังจากลงนามในใบหย่า เมเดลีนก็ไม่อยากเห็นเจเรมี่อีกเลย แต่วันนี้เธอกลับมาเ