บทที่ 745

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความไม่แยแสอะไรเลยบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเมเดลีนได้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เขาได้แต่สวดอ้อนวอนที่จะได้เห็นความยินดีและความลังเลใจจากสายตาของเมเดลีน แต่ตอนนี้ราวกับว่าเขากำลังเผชิญกับหนองน้ำที่ดูนิ่งสงบเกินไป เมเดลีนกัดริมฝีปากอย่างเงียบงัน “คุณตาบอดเพราะฉันคุณวิทแมน ดังนั้นตอนนั้นฉันจึงตัดสินใจช่วยคุณตอนที่คุณกำลังจะประสบอุบัติเหตุที่มหาวิทยาลัยเกลนเดล” “คุณช่วยฉัน ตอนที่ฉันลื่นและตกลงไปในน้ำบนเกาะที่ฉันเกือบจะจม ดังนั้นครั้งนี้ฉันจึงช่วยคุณในตอนที่คุณกำลังตกอยู่ในอันตราย” เมเดลีนอธิบายถึงครั้งที่สองเธอยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจเรมี่ “คุณเข้าใจแล้วใช่ไหม คุณวิทแมน? ฉันไม่ได้ทำเพราะความรัก ฉันแค่ไม่อยากเป็นหนี้คุณ” เจเรมี่มึนงง เขาไม่อยากเชื่อเธอ “ไม่ ลินนี่ นั่นไม่ใช่” เขาปฏิเสธมัน “ไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณอยากให้มันเป็นยังไงล่ะ คุณวิทแมน?” เมเดลีนหัวเราะ “คุณคิดว่าฉันจะยังเป็นยัยโง่เง่าเมเดลีนที่รักคุณอยู่เหรอ?” “ลินนี่” เจเรมี่มองเธอที่เขารักอย่างสุดซึ้ง “เราเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอ?” "เริ่มต้นใหม่?" เมเดลีนทวนคำพูดนั้นด้วยปากของเธอก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา หลังจากนั้