บทที่ 895

เจเรมี่กดดันเธอขณะที่หรี่ตาของเขาลงเรื่อย ๆ พนักงานต้อนรับพูดตะกุกตะกัก “ชายคนนั้นพูดว่า ดอกกุหลาบทุกดอกสำหรับคุณนายวิทแมนเป็นตัวแทน...” “ความรู้สึกของเขา” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาแต่ไกล “คุณสมบัติการจ้างงานของคุณไม่ต่ำเกินไปหน่อยเหรอ เจเรมี่? คุณมีพนักงานต้อนรับที่พูดติดอ่างอย่างนี้ได้อย่างไร” เจเรมี่โกรธมากที่รู้ว่ามีชายคนหนึ่งมาส่งกุหลาบเมเดลีน ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินเสียงหยิ่งผยองนั้น เปลวเพลิงแห่งความโกรธภายในตัวของเขาก็ดับลงแทน เมเดลีนหันกลับมามองฟาเบียนซึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างไม่กังวลอะไร พร้อมด้วยมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋าของเขา สร้อยเงินของเขายิ่งใหญ่และสะดุดตา “นายกำลังพยายามยั่วโมโหฉันด้วยการส่งสิ่งนี้ไปให้ภรรยาของฉันเหรอ ฟาเบียน?” เจเรมี่ถามอย่างเย้าแหย่ “อย่าด่วนอิจฉาไปเลยประธานวิทแมน กุหลาบไม่จำเป็นต้องหมายความอย่างนั้นเสมอไป” ฟาเบียนตอบอย่างสื่อความหมาย เมเดลีนเหลือบมองช่อดอกไม้และนับว่ามีทั้งหมด 30 ดอก เธอยิ้มจาง ๆ “กุหลาบ 30 ดอก คุณฟาเบียน เป็นการระลึกถึงการพบกันครั้งแรกของเราใช่ไหม?” “ที่รักรู้ดีที่สุด” ฟาเบียนยิ้มและพยักหน้าให้เมเดลีน ก่อนจะหันไปมองเจเรมี่อ