บทที่ 1067

เจย์จ้องมาริลินด้วยแววตามืดครึ้มเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มาริลินกอดไทเกอร์ร้องไห้น้ำตาไหลพรากอยู่เงียบ ๆ เพราะไม่กล้าที่จะสบสายตาลึกล้ำคมดุจเหยี่ยวของเขา ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู มาริลินชำเลืองมองเจย์ก่อนเดินออกไปเปิดประตู คนที่ยืนรออยู่นั้นเป็นพนักงานส่งของใส่ชุดหมีสีฟ้าพร้อมหมวกเบสบอล มีกล่องพัสดุขนาดมหึมาวางอยู่ตรงหน้า เขาพูดเสียงแหบว่า “นี่พัสดุคุณครับ ช่วยเซ็นรับด้วย” มาริลินถามอย่างสงสัย “พัสดุของฉันเหรอคะ?” ช่วงนี้เธอไม่ได้ซื้อของออนไลน์อะไรเลยนี่นา คนส่งของอธิบาย “น่าจะเป็นพวกตู้เย็นหรือเครื่องใช้ไฟฟ้าอะไรน่ะครับ” มาริลินหันหลังไปชำเลืองมองเจย์ คิดว่าอาจจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เขาซื้อมาก็เป็นได้ ดังนั้นเธอจึงบอกคนส่งของ “ช่วยเอาเข้ามาด้านในแล้วกัน” คนส่งของดัดกล่องพัสดุเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยรถเข็น และเหลือบมองเจย์และไทเกอร์ที่ยืนอยู่อีกฟากของห้องด้วยดวงตาดำขลับ “คุณอยากให้ช่วยแกะไหมครับ?” คนส่งของถามอย่างใส่ใจ มาริลินพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ” คนส่งของดึงมีดคมกริบออกมาก่อนตัดเทปกาวที่ห่อพัสดุไว้ และบอกมาริลิน “คุณเปิดได้แล้วครับตอนนี้” มาริลินเดินไปที่ห่อพัสดุและเปิด