บทที่ 1103

เมื่อเห็นว่าแองเจลีนไม่ตอบอะไรหลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เซย์นก็ดึงแขนของแองเจลีนมาคล้องคอของตนไว้ จากนั้นก็รีบพุ่งไปโรงพยาบาลโดยแบกแองเจลีนไว้บนหลัง เขาวิ่งไปจนถึงลิฟต์ของโรงพยาบาลโดยมีแองเจลีนอยู่บนหลัง จากนั้นเขาก็วางเธอลงแล้วก็จับแขนเธอไว้อย่างระมัดระวัง “เธอเป็นอะไรไหม แองเจลีน?” ใช้เวลาสักครู่ใหญ่กว่าที่แองเจลีนจะได้สติ ดวงตาสีดำสนิทของเธอเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งก่อนจะพึมพำ “ฉันไม่เป็นไร เซย์น” เซย์นเช็ดเหงื่อเม็ดโตออกจากหน้าผากของตน เมื่อเขาได้ยินคำตอบของเธอ เขาก็โมโหจนแทบกระอัก “แล้วทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่พูดอะไรล่ะ แองเจลีน? รู้ไหมว่าฉันกังวลแค่ไหนตอนที่ฉันแบกเธอวิ่งจากสำนักงานมาที่โรงพยาบาลนี่น่ะ? ดูสิว่าฉันวิ่งจนเหงื่อท่วมตัวหมดแล้ว” แองเจลีนตอบ “ฉันก็ไม่ได้บอกว่าตัวฉันมีอะไรผิดปกติซะหน่อยนี่” เซย์นคำราม “แล้วทำไมเธอถึงอึ้งไปหลังจากที่รับโทรศัพท์ตอนที่อยู่บริษัทล่ะ? เธอรู้ไหมว่าดูน่ากลัวแค่ไหน?” แองเจลีนงึมงำ “มีเรื่องเกิดขึ้นกับพี่สาว” ตอนนั้นเองที่เซย์นเป็นฝ่ายอึ้งเงียบไปเหมือนพระเข้าฌาณ แองเจลีนลากเซย์นออกมาจากลิฟต์อย่างยากลำบาก เชอร์ลีย์ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด ทั้งคุ