บทที่ 1104

หมอตอบ “ถ้าเราพูดถึงเรื่องอาการบาดเจ็บก็ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ แต่เรื่องที่เรากังวลก็คืออวัยวะที่หายไปของคนไข้” “อะไรนะ?” แองเจลีนงงมาก เซย์นก้มหน้า ท่าทางสำนึกผิด แองเจลีนถามเสียงเย็น “มีอะไรหายไป?” “ไตเธอครับ” แองเจลีนมองเซย์นด้วยสายตาว่างเปล่า เมื่อเธอเห็นเขาน้ำตาคลอ แองเจลีนก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอโบกมือให้หมอออกไป “ฉันเข้าใจแล้ว คุณไปได้” หมอถอยไปอย่างสงบเสงี่ยม แองเจลีนถามเซย์น “ไตของพี่ใหญ่หายไปไหน เซย์น?” น้ำตาเซย์นไหลพรากใบหน้าขณะที่เขาชี้เอวตนเอง “อยู่ที่ฉัน” แองเจลีนมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เธอเคยสงสัยว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับร่างกายของเซย์น แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงแบบนี้ “แล้วไตของนายล่ะ?” แองเจลีนถามเสียงสะอื้น เซย์นมองแองเจลีนด้วยสายตาเว้าวอน “เลิกถามเถอะ ฉันขอร้อง” แองเจลีนเริ่มร้องไห้ “อยู่ที่โจเซฟินใช่ไหม?” ดวงตาเซย์นเบิกกว้างด้วยความตระหนก “เธอ… เธอรู้ได้ยังไง?” แองเจลีนตอบ “โจเซฟินบอกฉันว่าเธออาการโคม่าหลังจากที่โดนรังแก แล้วเมื่อเธอตื่นขึ้นมามันก็ผ่านไป 20 วันแล้ว นายเคยบอกว่านายเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยโจเซฟินกลับมา หวังว่าเธอจะม