บทที่ 21

ฉันไม่เคยเล่นเพลงนี้ให้ใครฟังมาก่อน หรือถ้าจะให้พูดความจริงล่ะก็ ฉันไม่เคยเล่นมันเลยหลังจากที่พ่อแม่ของฉันเสีย ฉันสูญเสียความมั่นใจและมันคือกวิธีหลอกตัวเองเพื่อหนีออกจากโลกความเป็นจริงที่ของฉัน คลาสนี้อาจจะเป็นคลาสสุดท้ายของฉันกับพวกเขา ดังนั้นจึงอยากจะมอบบทเพลงเพลงนี้ให้เป็นของขวัญแก่นักเรียนของฉัน โดยส่งมอบความทรงจำและประสบการณ์ดี ๆ เหล่านี้พลางหวังว่า พวกเขาจะยังจดจำฉันในฐานะคุณครูของพวกเขาได้เสมอ บทเพลงชิ้นนี้ ถนนแห่งสายลม บทเพลงที่ทะลุทะลวงเข้ามาสู่ส่วนลึกก้นบึ้งของความทรงจำอย่างกับพยายามวิ่งวนอยู่ในความคิด ภาพความทรงจำของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเล่นเปียโนอยู่ และเสียงทุ่มที่เอ่ยเรียกเธอ “ยัยบ๊อง” ฉายชัดเข้ามาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แคโรหลับตาลงก่อนจะปล่อยให้ปรายนิ้วสัมผัสลงบนตัวโน๊ตควบคุมโทนเสียงต่าง ๆ ที่ดังออกมาจากเปียโน เหมือนกับท่วงทำนองที่ชายคนนั้นเป็นคนเล่น หญิงสาวฮึมฮัมพลางรำพึงถึงความหมายของบทเพลง หากย้อนกลับไป คำว่า ‘สายลม’ จะไม่ได้ ‘หยุด’ อยู่ที่ ‘ถนน’ ตามชื่อ หากแต่เป็นสายลมที่พัดผ่านในช่วงวัยแรกแย้มของหนุ่มสาวเพียงครั้งเดียวพลันหายลับไป บทเพลงนี้ทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลา