บทที่ 22

ซัมเมอร์สั่นศรีษะเล็กน้อยก่อนเอ่ย “ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรแคโร แต่ช่วงนี้ฉันรู้สึกคิดถึงเธอมาก ฉันรู้สึกแย่เหมือนเธอกำลังจะจากฉันไป เหมือนกันกับครั้งที่โจเซฟทิ้งฉันไปโดยไม่บอกอะไรซักคำ” ฉันชะงักไปเล็กน้อย พลันเอ่ยกับเธอพร้อมรอยยิ้ม “บ้าน่า ฉันจะอยู่กับเธอตลอดนั่นแหละซัมเมอร์” “แคโร ฉันคิดว่าเธอกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่” หลังจากที่คุยกับซัมเมอร์เรียบร้อย ฉันลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเดินทางเข้าเมือง เธอแอบสะกดรอยตามโจเซฟในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่บนเข็นรถที่คุณย่าของเขาเข็นให้ และไม่เข้าไปในระยะสายตาจะกระทั่งคุณย่าปลีกตัวออกไป ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่คนโง่ แต่เขารอให้ฉันเดินเข้าไปหาต่างหาก ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวเข้าไปเขากลับเอ่ยถามฉันก่อน “เธอเป็นยังไงบ้าง?” ฉันถามกลับ “คุณหมายถึงใคร?” “ซัมเมอร์” โจเซฟตอบ “คุณรู้จักเธอด้วยเหรอ?” “ผมไม่ได้โง่นะ และใช่ ผมจำเธอได้” เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันจึงเอ่ยถามกลับด้วยความข้องใจ “แล้วทำไมคุณถึงแสร้งทำเป็นจำเธอไม่ได้?” เมื่อโจเซฟไม่ตอบ เธอจึงยิ้มพลางถามต่อ “หรือว่าเพราะคุณรู้สึกต้อยต่ำ? ไม่มีค่าพอสำหรับเธอใช่ไหมคะ?” ชายหนุ่มได้แต่เงียบ ก่อนตอบ “ผมไม่มีค่