Capítulo 165
Rápidamente le quité la mano: —No me toques... Me da vergüenza.
Manuel me miró, sorprendido por mi reacción, y después se echó a reír.
Me molesté: —¿De qué te ríes?
Manuel, entre risas, respondió: —¿Te da vergüenza desde hace tanto?
Bajé la cabeza, incómoda: —¡Tengo solo dieciocho años, ¿está bien?!
Manuel se quedó sin palabras.
—¡Te estoy diciendo que tengo dieciocho años!
Manuel solo asintió: —Lo sé...
Lo miré furiosa, aún avergonzada.
Justo en ese momento, escuché una voz familiar: —Señorita Sara...
Levanté la cabeza y vi a María, vestida con ropa holgada.
María había cambiado mucho.
Ya no vestía de manera elegante, sino que llevaba un gran sombrero de paja francés, y solo sus ojos eran visibles, ya que llevaba puesta una mascarilla negra.
Su vestido era amplio y llevaba zapatos planos.
Si no hubiera hablado, nadie la habría reconocido.
Fruncí el ceño: —Señorita María, ¿qué haces aquí?
María se quitó la mascarilla, como si hubiera respirado aliviada: —Vine a hacerme un chequeo.
Ella

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link