Capítulo 387
Manuel me miró con los ojos enrojecidos y de repente suspiró suavemente: —Bobita, ¿por qué me agradeces?
Forcé una sonrisa: —Porque confías en mí.
Manuel señaló el video: —¿Por qué no iba a confiar en ti? Además, tú misma has demostrado que mereces ser confiada.
Dijo esto y luego añadió: —Aunque no hubiera pruebas, yo te creía.
De repente, me lancé a sus brazos y empecé a llorar en voz baja.
—Lo sé. Solo que esta sensación es tan buena. Yo... lo siento, no puedo controlarme.
—Déjame llorar un rato.
Dije esto mientras sollozaba.
Lloré un poco, cuando de repente sentí que alguien se reía sobre mi cabeza.
Levanté la mirada y lo miré fijamente: —¿De qué te ríes?
Manuel aguantó la risa: —¿Con todo mi apoyo, aún tienes miedo de llorar?
¡Apoyo!
Rápidamente me limpié las lágrimas. ¿En serio, por qué tenía que llorar?
Me sentí algo avergonzada y dije: —No es que tenga miedo, es solo que me preocupa que María me difame...
Manuel sonrió suavemente y luego, con mucha

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link