Capítulo 388
Víctor reaccionó: —María, no juegues, con esos escalones no puedes haberte caído sola.
En mi interior no podía dejar de reír con amargura.
Mi desprecio por Víctor ya no podía describirse solo como "asqueroso".
Había llegado a tal punto que solo verlo me provocaba un malestar físico.
Parece que Víctor tenía una explicación sólida: —Sara, no importa si fuiste tú o no. Lo único que necesitas saber es que yo y María no vamos a estar juntos.
Le respondí: —¿Y qué? ¿Entonces, hoy vienes a ver a señorita María para demostrarme que ya no tienes ningún otro interés en ella?
Víctor asintió: —Sí, yo y María ya no tenemos nada. ¿Por qué no puedo venir a verla?
Miré a Alberto.
Alberto, con una sonrisa irónica, dijo: —Qué impresionante, hasta me admiro.
Quise reír, pero no podía hacerlo frente a la cara de Víctor.
La arrogancia de Víctor hizo que olvidara por completo lo que había planeado decir durante el camino.
María, desde la cama del hospital, habló con una voz suave y afectu

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link