บทที่ 2084

ชายคางแหลมปรากฏตัวต่อหน้าเฟนด์โดยมีศิษย์ของสำนักวายชนม์สามคนอยู่ข้างหลังเขา โชคดีที่ไม่มีใครเห็นชายสวมหน้ากาก ชายที่มีคางแหลมเคยเป็นคนที่ติดตามชายสวมหน้ากากก่อนหน้านี้ เขานึกย้อนไปถึงคำพูดของชายสวมหน้ากาก ในขณะที่พูดจาถากถางศัตรู ใครจะคาดคิดว่าจะได้เจอกับพวกเขาหลังออกจากหุบเขามาได้เพียงเวลาไม่นาน? “ศิษย์พี่โรบิน มัลลินส์ คนพวกนี้คือคนที่ศิษย์พี่ใหญ่กำลังตามล่าอยู่หรือเปล่า?” เฟนด์เลิกคิ้วขึ้น ชายคนนี้ชื่อโรบิน มัลลินส์ หากอยู่ในสถานการณ์ปกติจะไม่มีใครเรียกสมาชิกในตระกูลของตนด้วยชื่อเต็ม เว้นแต่จะชื่อนี้จะเป็นชื่อที่โหล ชื่อของพวกเขาอาจสับสนได้ง่ายกับพี่น้องตระกูลอื่นหากไม่เรียกเขาด้วยชื่อเต็ม โรบินมีคางแหลมและดูราวกับเจ้าหน้าที่ขี้ฉ้อ ที่พูดจาประจบประแจงคนอื่นเก่ง โรบินหรี่ตาลงขณะที่เขาวิเคราะห์เฟนด์และคนอื่น ๆ ราวกับพยายามค้นหาความลับบางอย่างจากพวกเขา โรบินหัวเราะอย่างเย็นชา ยักไหล่ขณะที่เขาพูดว่า “เราปล่อยให้คนพวกนี้หนีไปไม่ได้ ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีใครสามารถรอดออกมาจากผาโทมนัสได้ แต่คนพวกนี้กลับขึ้นมาได้จริง ๆ พวกเขาคงรู้อะไรบางอย่างที่สำคัญมาก” ทันใดนั้นโรบินก็หันกลับมาและมองไปยังสามคนที่อยู่ข้างหลังเขา สามคนนั้นดูเหมือนกันถึงขนาดที่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องเป็นพี่น้องท้องเดียวกันแน่นอน “เดเร็ก รอฟฟ์นายจะไปทางซ้าย และดัดลีย์ รอฟฟ์ไปทางขวา เดเมียน รอฟฟ์นายจะยังคงอยู่ตรงกลางกับฉัน” จากที่กล่าวมา ทั้งสี่คนสามารถล้อมเฟนด์และพรรคพวกไว้ตรงกลางได้ ดูเหมือนว่าพวกเขาวางแผนที่จะทำให้เฟนด์และคนอื่น ๆ ติดกับอย่างไม่ให้หนีไปไหนได้ เจดและคนอื่น ๆ หน้าซีด เขาหันไปหาดไวท์ทันทีและเริ่มตะโกน “คุณเป็นอะไรไป? คุณพาพวกเขามาที่นี่ได้ยังไง? พวกเขาค้นพบคุณได้ยังไง?” สีหน้าของดไวท์มืดลงเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เจดพูด เขาหันกลับมาและจ้องมองเจดด้วยความโกรธ “พูดบ้าอะไรของนาย? นายพูดอย่างกับว่าฉันจงใจพาพวกเขามาที่นี่ ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาค้นพบฉันได้ยังไง เดเร็ก ผู้ชายคนนั้นเจอฉันเข้า ในตอนที่ฉันกำลังดูลาดเลาเส้นทาง” ดไวท์หน้าแดงเล็กน้อย ไม่ว่าจะเพราะอายหรือหงุดหงิดก็ตาม เขาไม่ได้ลดเสียงลง ทำให้ชายทั้งสี่ที่ยืนอยู่ตรงข้ามพวกเขาได้ยินคำพูดของเขาเช่นกัน เดเร็กยิ้มเยาะและจ้องมองดไวท์ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “เลิกทำตัวขายขี้หน้าต่อหน้าเราได้แล้ว นายอาจจะทำได้ไปซะทุกอย่าง แต่ไม่เชี่ยวชาญอะไรสักอย่าง นายคงฝึกฝนทักษะการเร้นกายมาสินะ แต่น่าเสียดาย ทักษะยุทธที่นายฝึกฝนไม่มีความหมายอะไรสำหรับฉันเลย ในสำนักวายชนม์ทั้งหมด นับจากศิษย์ภายในและศิษย์ภายนอกไม่มีใครที่มีความสามารถในการซ่อนตัวและการสำรวจได้ดีกว่าฉัน ถ้าคิดที่จะแฝงตัวต่อหน้าฉันก็มีแต่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลกเปล่า ๆ” ดไวท์หน้าแดงก่ำ แต่เขาไม่สามารถหาคำมาหักล้างได้ ดูจากท่าทางของอีกฝ่าย เดเร็กแข็งแกร่งกว่าเขาแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่อาจตรวจจับการเร้นกายของเขาได้ แต่เดเร็กแนะนำโรบินว่า “ศิษย์พี่โรบิน มัลลินส์ เราควรส่งสัญญาณให้ศิษย์พี่ใหญ่ของเรา—” โดยไม่คาดคิด เมื่อได้ยินสิ่งนี้สีหน้าภาคภูมิใจของโรบินแปลเปลี่ยนเป็นเย็นชาราวกับระลอกลมหนาวในเดือนธันวาคม เขามองปราดไป ทำให้เดเร็กตกใจกับปฏิกิริยาของโรบิน โรบินหัวเราะเยาะ “นี่ ทำไมวันนี้นายถึงโง่นะ? ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้เหรอ? พวกเขาทั้งห้าคนกอบกุมความลับอันยิ่งใหญ่เอาไว้! ถ้าเราไปรายงานศิษย์พี่ใหญ่เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วเราจะได้อะไร? อย่าว่าแต่ผลงานชิ้นโบว์แดงเลย ต่อให้เป็นความดีความชอบที่เล็กที่สุดเราก็จะไม่ได้มันด้วย”