บทที่ 226

“ฉันรู้แล้ว แกไม่ต้องมาบอกฉัน” วิลลี่มองไปที่แคทเธอรีน หัวใจของแคทเธอรีนกระตุก เธอรีบหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาเพื่อเตือนความจำของเขา “คุณชายฮิลล์ คุณ...” “คุณโจนส์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เป็นความผิดของผมเอง” วิลลี่เดินไปหาเธอแล้วกล่าวขอโทษด้วยความจริงใจ ผู้คนต่างพูดอะไรไม่ออก แคทเธอรีนก็พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน เธออึ้งไป โธ่เอ้ย การใช้ภาพอนาจารของเขามาขู่ได้ผลจริง ๆ สินะ กลับกลายเป็นว่าฌอนพูดถูก ตระกูลฮิลล์เป็นห่วงเรื่องศักดิ์ศรีของพวกเขามากที่สุดอย่างนั้นเหรอ? เขาจะเสียศักดิ์ศรีไปไม่ได้เลยเหรอ? รีเบคก้าและเจฟฟี่ขยี้ตาอย่างแรง พวกเขาสงสัยจริง ๆ ว่าพวกเขาตาฝาดไปหรือเปล่า “คุณชายฮิลล์ ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิด” รีเบคก้ารวบรวมความกล้าอีกครั้งพลางดึงชายเสื้อของวิลลี่ “คุณลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...” “หุบปาก!” วิลลี่รู้สึกหมดความอดทนจึงเตะรีเบคก้า “ผมไม่ได้ตั้งใจมีเรื่องกับคุณ เมื่อคืนผมเมามาก คุณโจนส์ครับ ผมขอโทษที่ทำตัวหยาบคาย และแสดงความอวดดีออกไป ผมเป็นคนชั้นต่ำที่ไม่ควรค่ากับการเป็นมนุษย์ โชคดีที่คุณทุบตีเพื่อเรียกสติของผมให้กลับคืนมา ไม่อย่างนั้นผมคงจะทำลายชื่อเสียงของตระกู