บทที่ 389

“เดี๋ยวก่อนค่ะ...” ทันใดนั้นแคทเธอรีนก็ดึงเขากลับมา “อะไร?” เธอไม่เคยเริ่มที่จะหยุดเขาแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอนปรากฏรอยยิ้มขี้แกล้ง “ทนเห็นผมจากไปไม่ได้ใช่ไหม?” แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอ และพับแขนเสื้อมือซ้ายของเขาขึ้น และเห็นเพียงแค่แขนของเขาที่พันผ้าพันแผลไว้ เขา… ได้รับบาดเจ็บจริงเหรอ? “มันเป็นแผลเล็กน้อย” ความไม่เป็นธรรมชาติโผล่วาบเข้ามาในดวงตาของฌอน และเขาก็คลายแขนออกทันที “คุณได้รับบาดเจ็บได้อย่างไรคะ?” แคทเธอรีนจ้องมองที่เขา ถ้ามันเป็นแค่บาดแผลเล็ก ๆ ทำไมเขาถึงสั่นไปด้วยความเจ็บปวดจากการสัมผัสเบา ๆ? “คุณเป็นห่วงผมเหรอ?” ฌอนยกริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม เสียงต่ำของเขาเต็มไปด้วยความสุข “หัวใจของคุณเจ็บเพราะผมเหรอ?” “... ออกไป” แคทเธอรีนกลายเป็นรำคาญจากตอนแรกที่เขินอาย เธอคิดว่าเขาเป็นห่วงเธอ แต่… มันเป็นเพราะเขายังเป็นสามีของเธอบนกระดาษ ฌอนยิ้มด้วยความหลงใหลและเดินไปที่ห้องน้ำ ด้านใน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาถูกแทนที่ด้วยคลื่นแห่งความเจ็บปวด เขาถอดผ้าก็อซออกทีละชั้น ด้านในแผลเกิดเป็นสะเก็ดสีแดงสด และเส้นสีแดงที่อักเสบก็ดูน่ากลัว เขาอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหกหรือเ