บทที่ 419

ผู้หญิงที่เป็นคนจูบเขาก่อนหน้านี้กำลังเช็ดหน้าเช็ดปากของเธออย่างแรง ราวกับว่าเธอไปจูบอะไรที่สกปรกมา “เฟรยา ลินช์...” ร็อดนีย์โกรธจัด “อยากได้ทิชชู่ไหม?” เฟรยาหยิบกระดาษทิชชู่แผ่นหนึ่งส่งให้เขา ดวงตาลึกซึ้งของเธอยังส่องประกายด้วยน้ำตาราวกับลูกแมวไร้เดียงสา ร็อดนีย์หยิบทิชชู่มาด้วยความรำคาญ และเช็ดริมฝีปากของเขาทันที “สกปรกโสโครก” “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันแหละ” เฟรยาพยักหน้ารับในขณะที่เธอเห็นด้วย “จูบกับคนแปลกหน้าที่ฉันไม่ได้รักนี่อึดอัดมากเลยเนอะ” “...” เธอไม่รู้สึกเหรอว่าเขาพยายามทำให้เธอขายหน้า? ร็อดนีย์รู้สึกว่าความโกรธของเขากำลังถูกเมินเฉย และหัวใจของเขาแทบจะปวดร้าวจากความโกรธ “แล้วเธอร้องไห้ทำไม? ฝืนใจทิ้งผู้ชายคนนั้น แต่เธอกลับฉีกหน้าเขา เธอไม่คิดว่าดูเจ้ามารยาไปหน่อยเหรอ?” “นายไม่มีแฟนแน่ ๆ” เฟรยาพูดขึ้นทันที “จูบเมื่อกี้นายแบบเงอะ ๆ งะ ๆ สุด ๆ ไปเลย คงไม่ใช่จูบแรกของนายหรอกใช่ไหม?” “พล่ามอะไรไร้สาระ...” ร็อดนีย์รู้สึกอับอายเป็นอย่างมากที่เธอรู้ทันเขา เขาอดไม่ได้ที่จะพ่นคำหยาบคายออกไป “ดูเหมือนว่าฉันจะเดาถูก” เมื่อดูท่าทางที่เหมือนกับจะระเบิดด้วยความโกรธ ความรู้สึกแปล