บทที่ 420

“ฉันทำสำหรับสี่คนทานทุกครั้งเลยนะคะ แล้วฌอนก็ทานหมดตลอดเลย” แคทเธอรีนหยิบบล็อกโคลี่ออกมาจากตู้เย็นเพิ่ม ป้าจัสมินรู้สึกสนใจ “นี่เป็นอนุภาพแห่งความรักหรือเปล่าคะ? ดิฉันเฝ้าดูคุณชายฮิลล์คนโตเติบโตขึ้นมา เขาทานอาหารไม่เก่ง เหมือนกับว่าเขาไม่ชอบทานอะไรเลย แล้วมันก็ดีมากพอแล้วที่เขาจะทานข้าวได้สักชาม” “...” พูดตามตรง ถ้าแคทเธอรีนไม่ได้อยู่กับเขาในแคนเบอร์รา เธอคงไม่มีวันเชื่อคำพูดของป้าจัสมิน เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เขาต้องชอบอาหารที่เธอทำตอนที่อยู่ที่เมลเบิร์นแน่นอน เพียงแต่ว่าเขาไม่เคยพูดความรู้สึกและความคิดของเขาออกมา เขาบอกแค่ว่าอาหารของเธอก็พอจะกินได้ เขานี่อวดดีอะไรขนาดนี้ ทว่า เมื่อมีคนชอบอาหารที่เธอทำ นั่นทำให้เธอมีความกระตือรือร้นที่อยากจะทำอาหารมากขึ้น “เดี๋ยวป้าก็จะรู้ค่ะ ว่าเขาทานเก่งแค่ไหน” แคทเธอรีนเริ่มหั่นหมู การทำหมูย่างต้องใช้เวลานานพอสมควร ระหว่างที่เธอรอ เธออ่านข่าวในโทรศัพท์ของเธอ ทว่า เมื่อเธอเห็นการค้นหายอดนิยมที่สุดในค่ำคืนนี้ [คุณชายฮิลล์คนโตกับการฆ่าคนตายในอดีต] หญิงสาวอึ้งไป เธอรู้สึกไม่ดี จอยโฟล์ค ไฟแนนเชี่ยล ไทมส์ : [ธาตุแท้ของคุณชายคนโตแห่งออสเต