บทที่ 473

เมื่อแคทเธอรีนลงมาข้างล่างเพื่อดื่มน้ำ จู่ ๆ เธอก็นึกถึงเหตุการณ์ที่พี่เลี้ยงของฌอนเคยขังเขาเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าเมื่อครั้งเขายังเด็ก... แก้วในมือของเธอตกลงบนพื้น เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดและเปิดตู้เสื้อผ้า ร่างกายของฌอนขดราวกับลูกบอล ใบหน้าซุกหน้าลงกับเข่า เขาตัวสั่นราวกับลูกสุนัขที่หวาดกลัว “ฌอนคะ ออกมาเถอะค่ะ” แคทเธอรีนพยายามดึงเขาออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ “หนาวมาก... อย่าตีผม...” ฌอนปิดหูแน่นที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เธอไม่อยากรู้สึกสงสารเขา ทว่าเธอกลับใจอ่อนและสับสนด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในตอนนั้น “ฉันจะไม่ตีคุณค่ะ อย่านอนข้างในนะคะ กลับมานอนบนเตียงนะ ไม่เป็นไรแล้วนะคะ” แคทเธอรีนกอดเขาเอาไว้พลางลูบศีรษะด้านหลังของเขาอย่างแผ่วเบาซ้ำ ๆ เมื่อร่างของเขาหยุดสั่น เธอจึงช่วยพยุงเขาไปที่เตียงและห่มผ้าห่มให้เขา ทว่าผู้ชายคนนั้นกลับจับมือของเธอเอาไว้แน่น เธอผละออกมาไม่ได้เลย แคทเธอรีนพยายามดึงมือออกหลายครั้ง ทว่าก็ไม่สำเร็จ ในที่สุดเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากนอนอยู่ข้าง ๆ ในตอนแรกเธอตั้งใจที่จะไปนอนที่ห้องนอนแขกหลังจากที่เขาหลับสนิทไปแล้ว แต่เธอกลับหลับสนิทไปเสียเองเพราะเธอเหนื่อยมากเกินไป เ