บทที่ 690

เชสเตอร์นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับแคทเธอรีน มีรอยยิ้มสดใสปรากฏชัดบนใบหน้าเขา ทว่าออร่าของการบังคับขู่เข็ญแผ่ออกมาจากตัวเขาอย่างรุนแรง “เอาสมุดเพลงต้นฉบับมาให้ฉัน” “ดูเหมือนซินดี้จะสารภาพความจริงกับคุณแล้วสินะ” แคทเธอรีนยิ้มอย่างใจเย็น “ผู้หญิงจอมเสแสร้งคนนั้นมีดีอะไรนัก?” “เธอมีข้อบกพร่องมากมาย แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงของฉัน” เชสเตอร์พูดขึ้น “แคทเธอรีน โจนส์ อย่ามาขัดแย้งกับฉัน ตระกูลยูลของเธอทนรับผลที่ตามมา จากการทำให้คุณชายที่สามของประเทศโกรธเคืองไม่ไหวหรอก คืนนี้เธอยังตบหน้าคนอื่นไม่พออีกหรือไง?” มุมปากของแคทเธอรียเหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย “เชสเตอร์ จิวเวล ในฐานะคุณชายที่สามของประเทศ สายตาของคุณแย่มาก คุณน่าจะเปลี่ยนแว่นตาใหม่ได้แล้วนะ” ดวงตาของเชสเตอร์เผยแววเย็นชา “ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด” “เรื่องราวระหว่างฉันกับซินดี้ถือว่าเป็นความแค้นเก่าเก็บน่ะค่ะ ฉันไม่อยากเอาอดีตขึ้นมาพูด แต่… มันเป็นความผิดของคุณที่เป็นคนโหดร้ายนะ คุณชายจิลเวล” แคทเธอรีนยิ้มอย่างเย็นชา “แค่คำสั่งคำเดียว คุณไล่คุณพ่อของฉันออกจากโรงพยาบาลของคุณ” เชสเตอร์ชะงักนิ่งไปพลางขมวดคิ้ว “ฉันไม่รู้เรื่องนั้น”