บทที่ 346

เจเรมี่หันไปมองมาเดลีน ในขณะที่ สายตาภายใต้ความคาดหวังของเมเรดิธเฝ้ามองเขาอย่างใจจดใจจ่อ เขาเดินผ่านเธอและตรงไปที่มาเดลีน เมเรดิธยืนนิ่งอยู่บนพรมแดง เธอเหมือนถูกแช่แข็งในสถานการณ์นี้ “ทำไมมาที่นี่?” เจเรมี่รีบเดินเข้าไปหามาเดลีน ใบหน้าสวยงามของเธอสะท้อนอยู่ในดวงตาที่แสนอ่อนโยนของเขา “คุณครอว์ฟอร์ดเป็นคนเชิญฉันมา” มาเดลีนตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม เธอยื่นมือออกไปเพื่อปรับสายเนคไทของเจเรมี่ให้ตรง “คุณครอว์ฟอร์ดบอกกับฉันว่าคุณรอวันนี้มานานมากแล้ว เธอยังเน้นย้ำกับฉันอีกว่าคุณจะเป็นผู้ชายของเธอในไม่ช้า เพราะงั้นฉันไม่ควรคิดอะไรให้มันเกินเลยไปมากกว่านี้แล้วและทางที่ดีฉันควรจะหนีหายไปให้เร็วที่สุด แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อฉันรักคุณมากขนาดนี้ ฉันจะยอมปล่อยคุณไปได้ยังไง?” “…” ใบหน้าเมเรดิธมืดลงหลังจากได้ยินพูดอย่างนั้น ในขณะที่เธอเห็นเจเรมี่ยกคิ้วของเขาขึ้นด้วยความเย็นชา เธอรีบเข้าไปอธิบายแก้ตัวอย่างรวดเร็ว “เจเรมี่ ฉันขอร้องอย่าไปฟังเธอ ฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นออกไป” “คุณเป็นคนไร้ความรับผิดชอบมาก คุณครอว์ฟอร์ด ถ้าคุณกล้าพูดออกมา ทำไมคุณถึงไม่กล้าที่จะยอมรับมัน?” “เธอ…” “ฉันไม่เหมือนกับคุณแน่นอน