บทที่ 347

ทันทีที่บาทหลวงกล่าวคำศักดิ์สิทธิ์จบลง เมเรดิธหน้าแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เธอมองเจเรมี่ด้วยความโหยหา ‘เจเรมี่ รีบพูดออกมาซักทีสิ! ‘ฉันรอวันนี้มานานมากแล้ว!’ เมเรดิธใจเต้นแรง เธอให้ความรู้สึกว่าเหมือนกำลังไปสู่จุดสูงสุดในชีวิตที่เธอใฝ่ฝัน นอกจากนี้แล้ว เธอสังเกตเห็นว่าเจเรมี่กำลังยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ความอ่อนโยนในดวงตาเขาที่เธอไม่เคยเห็นหรือได้รับมาก่อนมันเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า เมเรดิธมั่นใจทุกอย่างที่เธอทำจะต้องเป็นไปตามที่เธอคิดอย่างแน่นอน! ทว่า ในช่วงเวลาที่สำคัญตอนนี้ มีโทรศัพท์ของใครบางคนในห้องพิธีดังขึ้น เสียงของโทรศัพท์ได้ทำลายบรรยากาศ ส่งผลให้เมเรดิธไม่สบอารมณ์ ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นว่าโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเป็นของเจเรมี่ เจเรมี่ระงับความรู้สึกก่อนหน้านี้และหยิบโทรศัพท์ออกมา ในขณะที่เขามองหน้าจอโทรศัพท์และรู้ว่าใครโทรมา เขาเงยหน้าขึ้นมองหาเมาเดลีนซึ่งนั่งอยู่แถวสุดท้าย “เจเรมี่ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นฉันปวดท้องมาก ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับลูกของเราหรือเปล่า ฉันไม่คิดว่าฉันจะอยู่ร่วมงานดูพิธีจนจบได้ ฉันต้องไปโรงพยาบาล” เสียงมาเดลีนฟังดูเศร้าโศกมากจากอีกด้านหนึ่งของสา