บทที่ 462

เจย์ที่นอนสลบไสลกลับช็อกกับฝันร้ายจนสะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันที! เหงื่อพลันเต็มไปทั่วหน้าผากขณะที่หน้าอกเต้นแรงจากการหายใจอย่างรวดเร็ว “แองเจลีน!” เจย์สะบัดผ้าห่มออก ในตอนนี้เขาสวมชุดนอนสีขาวเหมือนหิมะเท่านั้น เขาลุกออกมาข้างนอกอย่างสิ้นหวัง ระยะทางระหว่างหอท่าเรือหอมหวนห่างจากบ้านของโจเซฟินเพียงไม่กี่ร้อยเมตร แต่เจย์รู้สึกว่าเขาไม่สามารถไปถึงจุดหมายปลายทางได้ในทันที คฤหาสน์ของโจเซฟินขนาดใหญ่ขณะนี้ดูปิดมืด ประตูสู่ทางเข้าสวนก็เปิดกว้าง! ประตูสู่คฤหาสน์ก็เปิดด้วย! เจย์รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เขาเปล่งเสียงจากลำคอและตะโกนขณะวิ่งขึ้นบันไดไป “โรส?” “โจเซฟิน?” แต่ทว่า ไม่มีใครตอบ! เจย์เดินตรงไปที่ห้องนอนของโจเซฟิน ประตูห้องนอนยังเปิดกว้างและมีลมเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่าง เจย์มองดูหน้าต่างที่มีรอยแตกขณะที่สายตาของเขาถึงกับตื่นตระหนก “แองเจลีน?” เขาเปิดไฟพรางมองไปรอบ ๆ เห็นร่องรอยของการต่อสู้บนพื้นที่ยังคงมีอยู่ เศษกระจกคราบเลือด… และทุกอย่างทำให้เขาตกใจ ราวกับว่าเขามีลางสังหรณ์ ทันใดนั้น เขาก็วิ่งไปที่หน้าต่าง เมื่อเขาเห็นกองเลือดอยู่บนพื้น เจย์รู้สึกได้เพียงว่าการหายใจของเขาแทบจะหยุดล