บทที่ 1015

ในตอนนั้น อี้หรานไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับลี่เฉิน หรือสัญญาที่เคยให้กันไว้ตั้งแต่ตอนที่เราเป็นเด็ก หญิงสาวตัดแพนเค้กออกมาชิ้นหนึ่งแล้วนำใส่ปาก ‘วันนี้ฉันกำลังทานมื้อเย็นกับเฉินเฉิน’ เหมือนที่เราเคยสัญญากันไว้ เธอมาที่เมืองเฉิน และเขาจะพาเธอไปกินอาหารอร่อย ๆ! … ตกดึก รถมาเซราติค่อย ๆ ขับมาหยุดอยู่หน้าหมู่บ้าน หลิง อี้หรานก้าวลงจากรถ เพิ่งออกเดินไปได้เพียงสองก้าวก็ได้ยินเสียงของลี่เฉินดังตามหลัง “รอเดี๋ยว!” เขาวิ่งตามมาพร้อมกล่องในมือ ก่อนยื่นมันให้อี้หราน “นี่แพนเค้กจากร้านที่เราเพิ่งไปด้วยกัน ผมเห็นคุณชอบ เลยสั่งใส่กล่องมาให้อีก” หลิง อี้หรานเม้มปากเล็กน้อยก่อนรับมา “ขอบคุณนะคะ” ไม่อาจปฏิเสธแพนเค้กได้ลง ราวกับว่า… เธอไม่สามารถปฏิเสธเฉินเฉินในวัยเด็กคนนั้น เพื่อรักษาคำสัญญาของพวกเรา ลี่เฉินคว้ามือของอี้หรานเอาไว้ตอนที่อีกฝ่ายยื่นมารับเอากล่องแพนเค้ก เขาเลื่อนสายตาลงมามองที่มือของเธอ “คุณคงทรมานมาก” ร่างกายของหญิงสาวสั่นน้อย ๆ “มันผ่านไปแล้วค่ะ” เขาพึมพำ “ถ้าเพียงแต่เราได้เจอกันก่อน บางทีคุณอาจจะไม่ต้องเจอกับเรื่องแบบนั้น” เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเสียใจต่อผู้หญิงสักคน! ลี่เฉินถึ