บทที่ 1025

“ฉัน… ไม่เป็นไรค่ะ” ชิน เหลียนอียังคงประหลาดใจกับการมาถึงของแฟนหนุ่ม “คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่?” เธอถามเมื่อนึกได้ว่าตนไม่ได้บอกที่อยู่ให้ชายหนุ่ม “คุณถามอะไรแบบนั้น?” เขาว่า ได้ยินเสียงแฟนตัวเองร้องขึ้นมาตอนคุยโทรศัพท์ แถมยังมีเสียงผู้ชายไล่มาอีก เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้น พอเหลียนอีเผลอกดวางสายไป เขาลองโทรกลับอีกรอบแต่เธอไม่รับสาย ไป๋ ทิงซินเป็นกังวลมากจนเหงื่อแตก จำได้แค่คำว่า ‘ถนนหวายไห่’ ที่แฟนสาวพูดถึงก่อนจะรีบขับรถออกมา ทิงซินใช้เวลาเพียง 10 นาทีมาถึงที่หมายสำหรับการเดินทางที่ควรใช้เวลา 20 นาที ไม่สนใจว่าหลังจากนี้จะมีใบสั่งกี่ใบตามมาที่บ้าน! “คราวหน้าถ้าคุณเจอเรื่องแบบนี้อีก อย่างน้อยก็บอกที่อยู่ผมก่อนวางสายด้วยสิ! รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงแค่ไหน?” ไป๋ ทิงซินแทบจะคำราม ชิน เหลียนอีนิ่งงัน มองดูใบหน้าซีดของคนรักที่ปรากฏเม็ดเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก เห็นได้ชัดว่าเขากังวลมาก “ฉัน… ฉันขอโทษ!” เหลียนอีพูดเสียงเจื่อน ชายหนุ่มมองคนรักขอโทษตัวเองเหมือนเป็นเด็กน้อยที่ทำความผิด คำขอโทษที่ได้รับราวกับช่วยบรรเทาความกังวล ความร้อนใจ และความว้าวุ่นทั้งหมดในใจชายหนุ่มให้หายเกลี้ยงไป เหมือนมีฝน