บทที่ 1195

“เธอรู้ดีว่าฉันโกหกหรือเปล่า” หลิงอี้หรานไม่สนใจท่าทางตลก ๆ ของหวาลี่ฟาง สายตาของเธอมองไปยังใบหน้าของกู้ลี่เฉิน “คุณเชื่อเรื่องที่ฉันพูดไหมล่ะ?” ความตกตะลึงในแววตาของกู้ลี่เฉินจางหายไป ขนตาของเขาขยับเล็กน้อย และจากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย “คุณอยากให้ผมเชื่อเหรอว่าคุณคือสาวน้อยที่ช่วยผมไว้ตอนเด็กเหรอ?” “ค่ะ” หลิงอี้หรานตอบ เธอรู้ว่าเป็นเรื่องกะทันหันที่พูดออกมาตอนนี้ แต่... เธออยากจะลองเดิมพันกับความเชื่อใจของเขาอยู่ “คุณจำตอนที่เราเจอกันที่หน้าผาในวันครบรอบ 49 วันที่คุณยายของคุณตายได้ไหม? คุณพูดว่าอะไรในตอนที่ผมถามว่าคุณเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?” เสียงของกู้ลี่เฉินแผ่วเบา หลิงอี้หรานรู้สึกขมขื่น เธอแค่อยากให้อี้จิ่นหลีรู้สึกปลอดภัย ดังนั้นแม้เธอจะจดจำได้ แต่เธอก็ยังคงยืนกรานที่จะปฏิเสธความจริงที่ว่า เธอเป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้ตอนเด็ก เธอกล่าวว่า “ฉันจำได้ ตอนนั้นฉันปฏิเสธ แต่...” “แต่หลังจากนั้น ผมก็ยังคงถามคุณอีกหลายครั้งว่าคุณเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นไหม!” น้ำเสียงของกู้ลี่เฉินเจือไปด้วยเสียงหัวเราะเย้ยหยัน ดวงตานกฟินิกซ์ของเขาเงยขึ้นช้า ๆ และเต็มไปด้วยความเหน็บแนม “แต่คุณบอกผ