บทที่ 1222

คืนนั้นเธอหลับไปในห้องตัวเอง และหลังจากคืนนี้เธอต้องไปนอนห้องเขา อี้จิ่นหลีนั่งลงข้างเตียงและมองเธอซึ่งหลับอยู่ แสงจันทร์สีเงินคล้ายปรอทตกกระทบบนตัวเขาผ่านหน้าต่างทำให้เขาดูเหมือนรูปปั้น ดูสวยงามแต่ก็ดูเศร้าโศกเล็กน้อย ราวกับว่ามีความกังวลหลายล้านสิ่งซุกซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา หลังจากนั้นพักใหญ่ขนตาของเขาก็ขยับเล็กน้อย เขาก้มหน้าลงและริมฝีปากของเขาก็ประทับลงบนมือขวาของเธออย่างจริงใจและเต็มไปด้วยความรัก “อี้หราน รู้ไหมฉันรักเธอมากแค่ไหน?” เขาพึมพำ ไม่ว่าเขาจะหลอกตัวเองมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางหลอกความรู้สึกของตัวเองได้เลย เขายังคง... รักเธอมากมายเสมอมา ... หลิงอี้หรานคิดว่าตัวเองจะหลับลงยากในคืนแรกที่กลับมาอยู่ที่คฤหาสน์อี้ แต่เธอกลับหลับสนิทตลอดทั้งคืน เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็เห็นคนรับใช้หลายคนยืนอยู่ข้างเตียงเธอ โดยแต่ละคนถือของไว้แตกต่างกัน มีทั้งเสื้อผ้า รองเท้า ถุงเท้า เครื่องประดับ และเครื่องสำอางหลากหลายชนิด หลิงอี้หรานขนลุกซู่ ก่อนหน้านี้เธอยังสะลึมสะลืออยู่ แต่ตอนนี้เธอตื่นเต็มตาเลยทีเดียว “พวกคุณ...” “นายน้อยอี้สั่งให้พวกเรามาช่วยแต่งตัวให้คุณวันนี้ค่ะ คุณผู้หญิง” หนึ่งใ