บทที่ 1221

มันฟังดูเป็นคำถามที่เขากำลังถามตัวเองมากกว่า เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขาเป็นกังวลขนาดไหนในตอนที่ถามเธอว่าเสียใจไหม เขากังวลมากเสียจนรู้สึกเหมือนหัวใจและลมหายใจจะหยุดลง หลิงอี้หรานตัวสั่นเทา แต่น้ำเสียงของเขายังคงดังอยู่ในหูของเธอ “อี้หราน ตอนนี้เธอเสียใจไม่ได้แล้วนะ ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้มีโอกาสเสียใจอีก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเธอจะเป็นภรรยาของฉันเท่านั้น!” เธอสูดลมหายใจเข้าและสบตาของเขาด้วยดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์ของเธอ จากนั้นก็ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ฉันไม่เสียใจหรอก!” อีกอย่างเธอไม่มีเวลามาเสียใจอีกแล้ว ... ห้องนอนของเธอยังเป็นห้องเดียวกับครั้งก่อน ห้องนอนของเขาอยู่ถัดไปจากเธอ และมีประตูเชื่อมกันระหว่างสองห้องให้ไปมาหาสู่กันได้โดยสะดวก หลิงอี้หรานมีความรู้สึกหลายอย่างผสมกันเมื่อมองไปยังห้องที่ดูคุ้นเคยนี้ ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิม แม้แต่เสื้อผ้า ขวดน้ำ และเหยือกแก้วที่เธอไม่ได้เอาไปด้วยก็ยังคงอยู่ที่เดิม “ลองดูว่ามีอะไรที่เธออยากเอาไปไว้ที่ห้องฉันไหม เธอบอกให้คนรับใช้ย้ายให้ได้เลยนะ” อี้จิ่นหลีกล่าว เมื่อเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของหลิงอี้หราน เขาก็ขยับริมฝีปากบางของตัวเอง “เธอคิด