บทที่ 1268

เสียงนุ่มนวลของเขาฟังดูอ่อนโยนและสบาย ๆ แต่ดวงตาของเขากำลังมองมาที่เธอโดยไม่ปล่อยให้สีหน้าของเธอคลาดไปจากสายตาของเขาแม้แต่นิดเดียว หลิงอี้หรานเม้มปากล่างของตัวเอง “ไม่มีอะไรต้องเสียใจค่ะ ในเมื่อนี่เป็นการตัดสินใจของฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ” ‘อีกอย่าง ถึงจะบอกเขาไป แต่ฉันก็มอบสิ่งที่กู้ลี่เฉินต้องการไม่ได้อยู่ดี ไม่ว่ายังไง คนที่ฉันรักก็คือ...’ ดวงตาของหลิงอี้หรานหม่นลงเมื่อคิดเรื่องนี้ ตอนนั้นเธอรักเขามาก แล้วตอนนี้ล่ะ? เธอยังคงมีความรู้สึกรักให้เขาไหม? “คิดอะไรอยู่?” เขาถามขณะที่ใช้นิ้วจับกรามของเธอไว้ในทันใด เขาไม่ชอบสายตาอ้างว้างและเศร้าสร้อยในดวงตาของเธอ ราวกับว่ามันมีบางสิ่งที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้ “ไม่มีอะไรค่ะ” หลิงอี้หรานพูด “ฉันอยากได้ยินความจริง” เขาพูดพลางหรี่ตา เธอลังเลไปครู่หนึ่งก่อนสุดท้ายจพูดว่า “ฉันแค่กำลังสงสัยว่า ตัวเองมีความรู้สึกแบบไหนกับคุณ” ดวงตาดอกท้อสีดำขลับของเขาหรี่ลง เขามองเธอและอ้าปากเล็กน้อยก่อนเสียงที่เจือความแหบแห้งของเขาจะเล็ดลอดออกมา “งั้นบอกมาสิว่าเธอรู้สึกแบบไหนกับฉัน?” “ฉันไม่รู้ค่ะ” หลิงอี้หรานยกยิ้มมุมปากอย่างนึกหัวเราะเยาะตนเอง “ยังไง