บทที่ 1352

“เย่เหวินหมิง คุณมันตาบอดจริง ๆ ! คุณไม่รู้หรอกว่าใครคือคนที่ช่วยคุณจริง ๆ!” ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่า ยังไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมเรื่องการบริจาคไขกระดูก และเธอไม่อยากให้คงจื่ออินหันมาสนใจถ้าเธอโพล่งพูดออกไป เธอคงจะตะโกนบอกความจริงกับเย่เหวินหมิงไปเสียเดี๋ยวนี้แล้ว เย่เหวินหมิงตะลึงไปแล้วเขาก็มองหลิงอี้หรานพลางพูดว่า “คุณหลิง ตอนนี้ผม… ควรเรียกคุณว่า คุณนายอี้สินะ ถึงคุณจะเป็นภรรยาของอี้จิ่นหลี ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณมีสิทธิจะมาวิพากษ์วิจารณ์ผมได้นะ” หลิงอี้หรานมองเย่เหวินหมิงโดยไม่มีอาการสะดุ้ง หรือร่องรอยของความตื่นกลัว “เย่เหวินหมิง วันหนึ่ง คุณก็จะรู้เองว่าตัวเองทำผิดขนาดไหน!” โจวเชียนหยุนดึงแขนหลิงอี้หรานไว้ เพราะกังวลว่าหลิงอี้หรานจะเกิดความขัดแย้งกัน อย่างไรหลิงอี้หรานก็อุ้มท้องเด็กสามคนอยู่ “พอแล้วล่ะ อี้หราน เธอไม่ต้องทำขนาดนี้เพื่อฉันก็ได้ ไม่คุ้มกันหรอกนะ” โจวเชียนหยุนกล่าว ขณะที่มองเย่เหวินหมิงเล็กน้อย ดวงตาของเธอไม่มีความเศร้าอย่างนึกเยาะเย้ยตัวเองอีกแล้ว เธอแค่มองผ่านไปราวกับมองผ่านคนแปลกหน้า “เย่เหวินหมิง สิ่งที่ฉันขอจากคุณคือช่วยดีกับอาหยันน้อยให้มากกว่านี้”