บทที่ 1388

ในทันใดนั้นความรู้สึกว่างเปล่าในมือก็ทำให้เย่เหวินหมิงตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วคราว “เหวินหมิง...” เสียงอันเจ็บปวดของคงจื่ออินดังขัดขึ้น เย่เหวินหมิงย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ และมองสิ่งที่เกิดขึ้นกับคงจื่ออิน ใบหน้าของเธอซีดเซียวจนเกือบเป็นสีขาว และแม้แต่ริมฝีปากของเธอก็สั่นเทา “เหวินหมิง ฉัน... ฉันแค่อยากให้อาหยันน้อยได้เจอกับพ่อแม่ฉัน ฉันคิดว่า... จะเป็นแม่ที่ดี แต่... แต่ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉัน...” คงจื่ออินพูดอย่างยากลำบบากราวกับว่าเธอไม่รู้เรื่องและหวังดี ในทันใดนั้นเองคงจื่ออินก็ขมวดคิ้วและทำสีหน้าเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม “โอ๊ย... เหวินหมิง ท้องฉัน เจ็บจังค่ะ...” เย่เหวินหมิงขมวดคิ้ว “เอาล่ะ เลิกพูด ผมจะส่งคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” เมื่อเย่เหวินหมิงอุ้มคงจื่ออินขึ้นมา เขาก็พบว่าที่ก้นของชุดที่คงจื่ออินสวมเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง วันนี้คงจื่ออินสวมชุดสีขาว รอยเลือดสีแดงนั้นจึงทำให้คนตกใจมากขึ้นไปอีก นายท่านและคุณนายเองก็ทำท่าตกใจ “ทำไมมีเลือดได้? จื่ออิน โจวเชียนหยุนทำเธอเจ็บตรงไหน?” โจวเชียนหยุนเองก็แปลกใจไปด้วย คงจื่ออินเพิ่งล้มลงไป เพราะอย่างนั้นเธอไม่น่าจะมีเลือดออกมากขนาดนี้แ