บทที่ 144

”ตราบใดที่คุณอี้ตกลงคุณหลิงก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ทุกเมื่อที่ต้องการครับ" หมอกล่าว หลิง อี้หราน รู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ขนาดจะออกจากโรงพยาบาลยังต้องให้อี้ จิ่นหลี ยินยอมเหรอ? "เข้าใจแล้วค่ะ" เธอตอบ หลังจากหมอและพยาบาลออกไปแล้ว เธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำและมองดูตัวเองในกระจก สิ่งที่สะท้อนในกระจกคือใบหน้าที่บอบบางซึ่งมีคิ้วรูปพระจันทร์เสี้ยวและดวงตาสีอัลมอนด์ จมูกที่ได้รูปและริมฝีปากสีชมพู ภายใต้แสงไฟดูเหมือนจะมีแสงระยิบระยับบนใบหน้าของเธอ ใบหน้าแบบนี้จะถือว่าค่อนข้างดูดีในฝูงชนทั่วไป อย่างไรก็ตาม คนรอบข้างเช่น อี้ จิ่นหลี ไม่เคยขาดความงามและดูเหมือนเธอจะไม่สามารถเปรียบเทียบได้ อี้ จิ่นหลี ชอบอะไรเกี่ยวกับเธอ? หลิง อี้หราน ยิ้มอย่างขมขื่น เป็นเพียงเพราะเขาพบว่า เธอเข้าใจผิด ว่าเขาเป็นคนจรจัดในตอนแรกเลยทำให้น่าขบขันอย่างนั้นเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังคงติดตามคำพูดของน้องชายและพี่สาวคนนี้ต่อไป? เธอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากเบา ๆ ความทรงจำของเขาที่จูบเธอแวบเข้ามาในใจ เธอยังจำได้ว่า เหลียนอี เคยพูดว่า "อี้หราน เธอรู้ไหมว่าริมฝีปากของเธอสวยมาก?" "ริมฝีปากสวย?" เธอไม