บทที่ 145

"ครับ” เกา ฉงหมิง ตอบกลับอย่างรวดเร็ว เขาติดตาม อี้ จิ่นหลี ขณะที่พวกเขาออกจาก อี้ เรสซิเด้นท์ ไปโรงพยาบาล เมื่อ อี้ จิ่นหลี เดินเข้าไปในวอร์ดเขาเห็นหลิง อี้หราน นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางที่ตรงและเหมาะสม ใช่ 'เหมาะสม' คือความประทับใจแรกของอี้ จิ่นหลี หลังของเธอตรงและวางมือไว้บนเข่า มันเป็นท่านั่งของตำรา “พี่ต้องการออกจากโรงพยาบาลใช่ไหม?” อี้ จิ่นหลี ถาม "อืม" เธอฮัมตอบพร้อมกับจ้องมองไปที่ผ้าพันคอรอบคอของเขาโดยไม่รู้ตัว นั่นคือผ้าพันคอที่เธอถักให้เขาเป็นการส่วนตัว ตอนนั้นเธอกลัวว่าเขาจะหนาวและหวังว่าในฤดูหนาวเขาจะอุ่นขึ้นอีกนิด อย่างไรก็ตาม ในความเป็นจริงเธอไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้เลย เขาไม่มีผ้าพันคอหรือวิธีที่จะทำให้ตัวเองอบอุ่น ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการผ้าพันคอของเธอเลย “ผมให้โอกาสพี่อีกครั้งในการเลือกของพี่ คิดให้ดีก่อนตอบ พี่อยากปฏิเสธที่จะอยู่กับผมจริง ๆ เหรอ?” เขาถาม ที่ผ่านมาเขาไม่เคยให้โอกาสใครเป็นครั้งที่สอง อย่างไรก็ตาม เธอ... ดูเหมือนจะเป็นข้อยกเว้น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาและมีความกดดันที่หายใจไม่ออกในแววตาของเธอ แม้แต่อากาศรอบตัวก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความกดอากาศต่ำ ในตอนนี