บทที่ 1440

“คุณไม่ได้เป็นคนตัดสินใจว่าลูกชายฉันจะอยู่หรือไม่อยู่” โจวเชียนหยุนกล่าว เธอจับมือลูกชายไว้และตั้งใจจะจากไปเพื่อปลอบเขา อย่างไรที่นี่ก็มีผู้ปกครองอยู่มาก เธอไม่อยากให้เรื่องพวกนี้ทำให้อาหยันน้อยอับอายในอนาคต ถึงอย่างนั้นพ่อแม่คนนั้นก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ทำไมเราถึงต้องให้ลูกของเราเข้าเรียนในโรงเรียนเดียวกับลูกชายของอดีตนักโทษด้วย? ลูกนักโทษโตมามันก็คงเป็นนักโทษเหมือนกัน ของแบบนี้มันเป็นสายเลือด!” เสียงนั้นดังพอให้ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ได้ยิน ทั้งพ่อแม่ผู้ปกครองที่อยู่แถวนั้นต่างก็มองมา โจวเชียนหยุนหยุดเดินและหันกลับมามองพ่อแม่คนนั้นอย่างเย็นชา “คุณมีสิทธิ์อะไรถึงได้พูดร้าย ๆ แบบนี้ออกมา? คุณพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเด็ก ๆ ด้วยซ้ำ ช่วยขอโทษลูกชายฉันด้วย ลูกชายฉันไม่เคยทำผิดกฎหมาย ส่วนคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาคาดการณ์อนาคตของเขาด้วยคำพูดร้ายกาจแบบนั้น!” พ่อแม่คนนั้นตกใจกับท่าทีของโจวเชียนหยุน แต่ก็ยังพูดเหมือนคนปากร้ายต่อไปว่า “ขอโทษเหรอ? ทำไมฉันต้องขอโทษ? เพราะว่าเธอเคยเข้าคุกน่ะเหรอ?” “คุณ...” โจวเชียนหยุนมองเขา การเข้าคุกเป็นแผลลึกในหัวใจของเธอ และยังเป็นจุดเริ่มต้นของความทุกข์ทรมานทุกอย่าง ถึงอย่าง