บทที่ 230

เธอกัดริมฝีปากแล้วนั่งลง มือขวาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บของเธอถือตะเกียบเพื่อคีบอาหาร เธอกินมันเต็มปากเต็มคำ เขานั่งเงียบ ๆ ข้างเธอและท้าวคางของเขาไว้ในมือข้างหนึ่งในขณะที่มองเธอเงียบ ๆ ภายใต้โคมไฟ ขนตาของเธอมีความโค้งงออย่างเป็นธรรมชาติซึ่งจะเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อเธอลดเปลือกตาลง มือของเขาดูเหมือนจะสามารถปกปิดใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของเธอได้อย่างสมบูรณ์ จมูกที่บอบบางของเธอและแก้มที่ขยับตลอดเวลาขณะที่เธอเคี้ยวอาหารทำให้เธอดูเหมือนสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่กำลังกิน มีความน่ารักสุดจะพรรณนาได้ เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าการได้ดูผู้หญิงกินจะทำให้หลงใหลได้ขนาดนี้ ยิ่งเขามองเธอมากเท่าไหร่เขาก็เหมือนต้องการเก็บเธอไว้มากขึ้นเท่านั้น เขาต้องการซ่อนเธอไว้ในที่ที่ไม่มีใครสามารถพบเธอได้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่มองเธอได้และมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเข้าใกล้เธอได้ ไม่มีใครสามารถปราถนาเธอได้อีกแล้ว! หลิง อี้หราน กำลังก้มหน้าลงกินข้าว แต่เธอรู้สึกได้ว่า อี้ จิ่นหลี จ้องมองเธอตลอดเวลา อากาศดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความอับอายที่คลุมเครือ ใบหน้าของเธอรู้สึกร้อนและร้อนขึ้น แม้แต่การกลืนของเธอก็ยากขึ้นเล็กน้อย มันไม่เหมือนกับว่