บทที่ 395

บางทีอาจเป็นเพราะประสบการณ์ของเธอ เธอจึงไม่ค่อยยอมพึ่งพาคนอื่นง่าย ๆ เมื่อคนที่เธอพึ่งพาได้จากไปแล้ว มันก็เหมือนกับภูเขาอีกลูกที่ถล่มใส่เธอ อี้ จิ่นหลี จ้องมองไปที่หลิง อี้หราน หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หลับตาลงเล็กน้อย “ได้สิ ถ้าพี่ต้องการทำงานที่นี่ต่อ เพียงแค่บอกผมเมื่อพี่อยากจะเปลี่ยนงาน” “ได้สิ” หลิง อี้หราน พยักหน้า เธอไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอของอี้ จิ่นหลื ในครั้งนี้ “อ้อ อีกอย่าง คุณรอข้างนอกนานขนาดนี้ คุณกินข้าวเย็นแล้วเหรอ” จู่ ๆ หลิง อี้หราน ก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา “ยังไม่ได้กินน่ะสิ” อี้ จิ่นหลี ตอบ “เอ้า ทำไมไม่เข้าไปกินล่ะ?” หลิง อี้หราน ร้องอุทาน เป็นร้านอาหารเล็ก ๆ แต่อย่างน้อยก็มีอาหารมากมายที่เขาสามารถสั่งได้ หลิง อี้หราน ไม่ได้คิดอะไรมากว่าอาหารมันจะเหมาะกับเขาหรือเปล่า ในที่สุดเมื่ออี้ จิ่นหลี และเธออาศัยอยู่ในบ้านเช่า เขากินแม้แต่มื้ออาหารที่แสนธรรมดากับเธอ “เอาล่ะ คราวหน้าผมจะไป” อี้ จิ่นหลี ตอบ “...” จู่ ๆ หลิง อี้หราน ก็รู้สึกราวกับว่าเธอพูดอะไรผิด ถ้าอี้ จิ่นหลี เข้าไปในร้านอาหาร บรรยากาศของร้านอาจจะเปลี่ยนไป เมื่อรถมาถึงคฤหาสน์