บทที่ 758

แม้ว่าจะไม่ได้ดูน่ากลัวเท่าตอนที่เขายังเป็นเด็ก แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ก็ยังอยู่ในจิตใต้สำนึกของเขา เขามักจะนึกถึงเหตุการณ์นั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก กู้ ลี่เฉินจ้องมองลงไปอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนเขากำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง แต่ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว หลิง อี้หรานรู้สึกรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อมองดูกู้ ลี่เฉิน ที่นี่คือที่ที่พวกเขาผ่านประสบการณ์ชีวิตและความตายมาด้วยกัน ร่างเล็กทั้งสองเป็นเหมือนสหายที่สนิทกัน แต่ตอนนี้กลับมีช่องว่างระหว่างพวกเขา “คุณรู้ไหมว่าการคิดถึงใครสักคนมันเป็นยังไง?” เสียงเย็นชาของกู้ ลี่เฉินดังขึ้นในป่าที่เงียบสงบและเคว้งคว้าง หลิง อี้หรานตกตะลึงเล็กน้อย แต่กู้ ลี่เฉินกลับไม่ได้รับคำตอบจากเธอ เขาพูดกับตัวเองว่า “เมื่อคุณคิดถึงใครสักคน คุณจดจำเขาคนนั้นไว้ในใจเสมอ และคุณจะนึกถึงเขาตลอดเวลา” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา เขายิ้มบาง ๆ ให้เธอ แต่รอยยิ้มนั้นดูเหมือนฝันไป มันเหมือนกับเกล็ดหิมะ ตราบใดที่ตะวันฉายแสง เกล็ดหิมะนั้นก็จะดับลงในทันใด... “ผมคิดถึงใครบางคนตั้งแต่อายุ 11 ขวบ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมกลับหาเธอไม่เจอ คุณเคยรู้สึกสิ้นหวังแบบนั้นไหม? ใน