บทที่ 759

และตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเธอไม่ใช่เด็กหญิงคนนั้น แต่... เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจ อาจเป็นเพราะเขาคือเพื่อนคนแรกที่เธอเคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันเมื่อตอนเป็นเด็ก แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้มาหลายปีก็ตาม แต่เธอกลับรู้สึกเหินห่างกับเด็ก ๆ ในเมืองนี้ แต่ในความฝัน เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าเด็กหญิงคนนั้นดูเหินห่างกับเด็กชายเลยสักนิด “แน่นอน ฉันจะไม่มาที่นี่อีก” หลิง อี้หรานพูดขณะที่เธอก้าวถอยหลัง แต่เธอกลับเหยียบกิ่งไม้ และเสียหลักล้มลง “อ๊ะ!” หลิง อี้หรานอุทาน ร่างของเธอไถลลงมาจากขอบหน้าผา ‘ฉันตกลงมา!’ เธอใช้มือพยายามคว้าอะไรบางอย่างโดยสัญชาตญาณ! ‘อะไรก็ได้!’ หมับ! วินาทีถัดมา มือหนึ่งจับมือของเธอเอาไว้ ร่างของเธออยู่ใกล้กับหน้าผามาก ถ้าเขาจับเธอไม่ทัน เธอก็อาจจะตกลงไป กู้ ลี่เฉินกำลังเอนตัวลงมาจากบนขอบหน้าผา ขณะที่มือข้างหนึ่งกำข้อมือของเธอเอาไว้แน่น “ส่ง... มืออีกข้างหนึ่งมา ผมจะได้ดึงคุณขึ้น!” ใบหน้าของเขาซีดเผือกและดวงตาก็เบิกกว้าง ดวงตารูปอัลมอนด์ของหลิง อี้หรานสบกับดวงตาฟีนิกซ์ของกู้ ลี่เฉิน จากนั้นพวกเขาก็ระลึกได้ว่าครั้งนี้พวกเขาสลับตำแหน่งกัน ‘ฉันคือคนที่ล้มลง