บทที่ 817

แต่ก่อนที่เธอจะไปถึงอี้ จิ่นหลี เธอกลับถูกเกา ฉงหมิงหยุดไว้ “หลีกไป!” ชิน เหลียนอีต้องการเดินผ่านเกา ฉงหมิงไปหาหลิง อี้หราน แต่เกา ฉงหมิงจะปล่อยให้เธอได้อย่างไร? ชิน เหลียนอีไม่สามารถเข้าไปใกล้อี้ จิ่นหลีได้ หลังจากพยายามมาเป็นเวลานาน เธอจึงหันไปพูดกับไป๋ ทิงซินที่กำลังลงจากรถว่า “มานี่ ช่วยฉันหน่อย!” ไป๋ ทิงซินก้าวไปข้างหน้า จ้องมองอี้ จิ่นหลีและพูดว่า “นายน้อยอี้ แฟนของผมมาพาหลิง อี้หรานกลับบ้าน โปรดขอให้ลูกน้องของคุณปล่อยเธอไปหาเพื่อนด้วยเถอะนะครับ" อี้ จิ่นหลีเม้มริมฝีปากบางของเขาและไม่พูดอะไร ดวงตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างบางในอ้อมแขนของเขา “อี้ จิ่นหลี คุณจะกอดหลิง อี้หรานไว้ทำไม? อย่าลืมสิว่าคุณต่างหากที่เป็นคนอยากจะเลิกกับอี้หราน! ไอ้บ้าเอ๊ย คุณเลิกกับเธอแล้ว แล้วทำไมถึงยังมาจับเธอไว้อยู่อีกล่ะ?” ชิน เหลียนอีพูดสาป! เมื่อเธอเห็นอี้ จิ่นหลี เธอก็นึกย้อนไปถึงตอนที่หลิง อี้หรานหงอยอยู่คนเดียวที่ป้ายรถเมล์ “ใช่สิ คนรวยอย่างคุณจะออกเดทและเลิกกับใครได้ทุกเมื่อทุกเวลาที่คุณต้องการ แต่คนจนอย่างเราต้องมาทนรับกรรมอย่างนั้นเหรอ?” “คุณปฏิบัติต่อความรักเหมือนกับการเล่นเกม คุณเคย