บทที่ 990

“เธอ… เธอไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?” ริมฝีปากบางของเขาเผยอขึ้น ราวกับว่าเขาพูดประโยคนี้ด้วยความยากลำบาก ‘ไม่ต้องการเขา?’ คำพูดนั้นทำให้หลิง อี้หรานรู้สึกอยากหัวเราะในทันที ‘เขารู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? ฉันจะสำคัญกับเขาได้ยังไง?’ “คุณเมามากแล้ว ให้ฉันลุกขึ้นเถอะ มันดึกแล้ว...” ก่อนที่เธอจะพูดจบ ใบหน้าของเขาก็โน้มลงมาต่ำขึ้นเรื่อย ๆ ปลายจมูกของเขาเกือบจะแตะกับจมูกของเธอ ใบหน้าของเขาจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จะร้องไห้ก็ไม่ร้อง มันดูผสมปนเปไปหมด “เมา… อี้หราน ฉันไม่ได้เมา ฉันมีสติ…” ตอนนี้ เธอถูกห้อมล้อมไปด้วยกลิ่นของเขา เขายังคงพูดย้ำว่าตัวเองไม่ได้เมา แต่ถ้าเขาไม่เมา เขาคงจะไม่พูดอย่างนั้น “เธอจะไม่ปฏิเสธฉันใช่ไหม?” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่กำลังเว้าวอนขอร้องเธอ ราวกับว่าคำตอบของเธอมีความหมายกับเขามาก เธอรู้ว่าเขาเมาและจะจำอะไรไม่ได้ในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่หลิง อี้หรานก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “อี้ จิ่นหลี ทำไมคุณถึงมาพูดอะไรแบบนี้? คุณต้องการให้ฉันตอบว่าฉันต้องการคุณ แต่คุณกลับไม่เคยต้องการฉันเลย!” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอดกลั้น เธอยังคงพูดต่อว่